به گزارش خبرگزاری خارگ آنلاین : هرچند برخی از کارشناسان درباره لزوم اقامت مدیران در محل خدمت خود دیدگاه‌های متفاوت دارند و شرط مدیریت توانمند را در عملکرد‌ها و نه مسائل حاشیه‌ای جست‌وجو میکنند ولی به عقیده بیشتر کارشناسان سکونت مدیر دستگاه اداری به همراه خانواده خود در محل سکونت موجب آشنایی، لمس مشکلات و شاخص‌های موانع توسعه می‌شود و دفاع از منافع محل خدمت به صورت عمیق‌تری به دنبال دارد.
علاوه بر دیدگاه کارشناسان، آیین‌نامه لزوم اقامت مدیران در محل مأموریت خود که در شهریور‌ماه ۸۴ به پیشنهاد وزارت کشور و برطبق اصل ۱۳۸ قانون اساسی به تصویب رسید که بر لزوم انتخاب و انتصاب مدیران واحد‌های اجرایی در سطوح استان و شهرستان و شهر با در نظر گرفتن ضوابط قانونی شورای عالی اداری و افراد واجد شرایط ساکن در محل خدمت استفاده کنند و در شرایط استثنایی تا ۵ درصد در کارگروه استانی برنامه‌ریزی شود و سکونت و استقرار خانواده در محل خدمت، شرط لازم تعیین شده است.
بخشی از توسعه نیافتگی جزیره خارگ دلیل عدم اقامت خانواده مدیران برخی از مجموعه های اداری است
شاید دور از ذهن نباشد که اقامت نداشتن برخی از مدیران ادارات و نهاد‌ها در جزیره خارگ که این ویژگی به تعداد قابل توجهی از کارمندان هم سرایت کرده است را از دلایل دارای اولویت توسعه‌نایافتگی جزیره ذکر کنیم و البته نگاه منصفانه و منطقی به موضوع حکم می‌کند تا مدیرانی که به دلایل ویژه مجبور به رفت و آمد هستند را از بررسی جدا کنیم که تعداد آنان درصد اندکی را تشکیل می‌دهد.
دوربودن محل کار و خانواده مدیران آسیبی برای حوزه مدیریتی
مدیر پروازی مدیری است که محل کار و خانه او فرق دارد. در واقع آقای مدیر هم می خواهد از مزایا و حقوق مدیریتی برخوردار شود و هم خود و خانواده اش از امکانات زندگی در شهر بزرگ بی بهره نمانند. و به قولی هم خدا می خواهند و هم خرما. اگرچه اصطلاح مدیر پروازی شامل همه مدیران در قسمت های مختلف می گردد ولی روی سخن در این نوشته مدیران از رده حاکمیتی در این جزیره می باشد. چراکه نقش این مدیران در جزیره سرنوشت ساز است.
مدیر پروازی قسمتی از وقت خود را صرف رفت و آمد بین محل کار و خانه می کند و به همین خاطر خستگی ای را بر خود تحمیل می کند که به طور حتم بر روی انجام وظایفش بی تاثیر نیست. بر خلاف مدیران پروازی , مدیرانی که ساکن هستند به دلیل حضور تمام وقت در محل, توانمندی ها و مشکلات را بهتر شناخته و درک بهتری از مسائل دارند. شاید در مواردی چیزهایی را که مدیران ساکن می بینند، مدیران پروازی فقط می شنوند و شنیدن کی بود مانند دیدن.
از طرف دیگرمدیران ساکن برای حل بسیاری از مشکلات عزم جدی تری دارند، چرا که خیلی از مشکلات ، مشکل آنها و اطرافیانشان هم هست. در کل می توان گفت مدیر پروازی بیشتر برای دیگران کار می کند اما یک مدیر بومی و ساکن خدمت گذار جامعه ای است که خود و خانواده اش هم از اعضای این جامعه هستند. این سوال را باید از مدیران پروازی و مسئولینی که این مدیران را منصوب کرده اند پرسید که آیا همیشه حوادث طبیعی و غیر طبیعی در طی ساعات اداری اتفاق می افتند؟ اگر خدای ناکرده در زمان عدم حضور مدیر بزرگوار حادثه ای در محل رخ دهد چه کسی پاسخگوی خسارات جانی و مالی می شود که به خاطر نبود مدیریت بحران ایجاد و یا تشدید شده است؟
شاید پاسخ مسئولین برای انتخاب مدیران پروازی عدم وجود فردی مناسب در محل مربوطه باشد.درحالی که بسیاری از مدیران بومی که شایسته گی دارند خانه نشین شده اند مدیرانی که خود با درد مردم آشناهستند و ظرفیتها توانمندی های استان را بهتر می دانند .بنابراین مدیر باید در محدوده محل کارش سکونت یابد چون این یک نیاز است و مدیر که در حال تردد است، قطعا محل خدمت و نیروهای تحت امرش را کمتر از آن می‌بیند که خانواده‌اش را به بیاورد.
مدیری که حاضر نباشد همراه خانواده خود در عمق مشکلات و دغدغه‌های دیگر مردم زندگی کند، چگونه می تواند مشکلات این جزیره را درک نماید، حال آنکه همکارانش نیز پروازی باشند خود بحث دیگری است.
کسی که پست مدیریت را در هر زمان و هر مکانی که قبول می‌کند قطعا باید اولویت اول و اصلی خود را کار اداری بداند. چون آن مدیر در حوزه کاری خود تصمیم می‌گیرد و در آن جایگاه مامور اجرای دستورات مافوق خود در استان است که غیر از این به عقیده بنده جفا در حق مردم است.
هزینه رفت و آمد مدیران از کجا تامین می شود ؟
نکته جالب تر اینکه،شنیده شده است برخی مدیران پروازی هزینه های رفت و آمد خود را از محل اعتبارات دستگاه پرداخت می کنند و یا از چارت اختصاصی در مجموعه عملیات عمومی که یک هزینه جاری عام المنفعه استفاده میکنند اگر همین هزینه های رفت و آمد از حساب شخصی آنها کسر شود، دیگر شاهد اتفاقات این چنینی نخواهیم بود.
جالب اینجاست که بسیاری از مدیران که از خانواده هایشان دور هستند دائما دغدغه خانواده خود دارند و از طرفی هم همیشه نقش خانواده و همسر در موفقیت افراد موثر بوده است و مدیری که خانواده اش در کنار او نباشد و دائما در حال پرواز باشد قعطا نمی تواند از کنارخانواده به راحتی بگذرد و باید از خدمت گزاری در محل خدمتش کم بگذارد در حالی که اگر خانواده مدیران در محل خدمتشان ساکن باشند قطعا با آسودگی بیشتری به کارشان می پردازند و خدمت می کنند و دغدغه های ناشی از دوری از خانواده را ندارند .
در ضمن وقتی خانواده مدیری در یک شهر ساکن باشد بهتر می تواند از مشکلات و دغدغه و درد و دلهای مردم با خبر باشد چراکه حداقل خانواده اش هم چند صباحی با مردم همان شهر زندگی می کنند و او می تواند در تصمیم گیری های کلان برای آن شهر بهتر عمل کند .
با وجود تمام این مشکلات باز هم این مدیران حاضر نیستند خانواده خود را به این مکان منتقل کرده و عمق نیاز محل خدمت و دغدغه‌های مردم خود را درک کنند و به تعبیر دیگر پروازی بودن یعنی دائماً به فکر رفت و آمد بودن! یعنی خلاف خط مشی مدیریت اسلامی و این امر نیازمند رسیدگی مسئولان است.
